'Alles wat ik nu doe, voelt voor mij bijzonder. Dingen die voor andere mensen de normaalste zaak van de wereld zijn, maken mij dolgelukkig. Ik kan weer stijldansen, fietsen en urenlang kletsen. En eind vorig jaar hebben mijn man en ik een kind gekregen. Dat is echt bijzonder, want niet veel vrouwen krijgen na een orgaantransplantatie een kind.’
Hoog urgent
Kort na Tamara's geboorte werd al duidelijk dat ze taaislijmziekte had, een aandoening die problemen geeft in de organen en met name de longen. 'In mijn jeugd ging het redelijk, maar vanaf mijn dertiende ging ik achteruit. Dat ging zo snel dat ik op mijn negentiende nog maar een longfunctie van 30% had. Ik moest mijn studie opgeven en belandde op de wachtlijst voor donorlongen.'
'Dat betekende gemiddeld vier jaar wachten. Ik kon weinig tot niks, zat in een rolstoel en permanent aan de zuurstof, Ook toen mijn levensverwachting sterk daalde en ik bovenaan de transplantatielijst kwam te staan, moest ik nog meer dan een jaar wachten. Ik was doodsbang dat ik het niet zou halen.'
Wereld van verschil
Sinds de transplantatie ziet Tamara's leven er totaal anders uit. 'Het is nogal een verschil of je met een zuurstoftank in een rolstoel rondrijdt of dat je onbezorgd kunt stijldansen. Zo’n 6 weken na de operatie zat ik alweer op de fiets, 2 maanden daarvoor leefde ik nog in onzekerheid of ik het wel zou overleven.’
‘De mogelijkheid bestond dat als er longen voor me waren, ik te zwak zou zijn voor een operatie. In zo'n geval durven ze een transplantatie niet aan. Gelukkig bleek mijn lichaam sterk genoeg en 20 dagen na de operatie mocht ik naar huis. Behoorlijk snel, maar het kon me niet vlug genoeg gaan. Ik wilde weer léven! Mijn vriendinnen zeiden: 'je bent er weer!' En zo voelt het ook echt. Vroeger was ik altijd stilletjes, lang praten ging gewoon niet. Nu klets ik wat af en kan ik een heel nummer uitdansen en ondertussen nog praten ook. Zonder te hoesten of uitgeput te raken. Het is een wereld van verschil!'
Stilstaan bij donatie
'Ik denk elke dag aan de longen die mijn lichaam nieuwe kracht hebben gegeven. Ik realiseer me steeds hoe bijzonder het is dat ik er nog ben. Daarom wil ik iedereen vragen er zelf ook eens bij stil te staan, al is het maar heel even. In Nederland wachten zo'n 1.200 personen op een donororgaan. Voor sommigen van hen komt hulp te laat. Jaarlijks overlijden er ongeveer 150 mensen op de wachtlijst. Dat wachten duurt zo lang, omdat het ontzettend moeilijk is om geschikte donoren te vinden. Zo overlijdt slechts 1 op de 10.000 ja-geregistreerden onder de juiste omstandigheden om daadwerkelijk donor te kunnen zijn. Daarom zijn er veel registraties nodig om de mensen op de wachtlijsten te kunnen helpen.’
‘Steeds weer realiseer ik me dat ik er zonder orgaandonor niet meer zou zijn. Ik ben ontzettend dankbaar dat iemand die ik niet eens ken mij deze kans heeft gegeven. En wil niet liever dan iets terugdoen. Daarom geef ik als vrijwillige gastspreker voorlichting over orgaandonatie. Door mijn verhaal te vertellen hoop ik mensen te inspireren en aan het denken te zetten. Ik merk dat veel mensen het afdoen met 'dat komt later wel een keer'. Daar wil ik verandering in brengen. Het is belangrijk te bedenken wat jouw persoonlijke keuze is en deze vast te leggen. Stel ik mijn organen wel of niet ter beschikking? Kortom: zeg ik ja of nee? Als je geen orgaandonor wilt worden, ook prima, maar registreer je. Natuurlijk hoop ik dat veel mensen voor 'ja' kiezen, want de wachtlijst is veel te lang. Donor worden is letterlijk van levensbelang.’
Benieuwd naar andere persoonlijke verhalen? Lees hier nog meer ervaringen van mensen die een donororgaan of -weefsel hebben ontvangen, nabestaanden zijn van een donor of mensen die bij leven een nier of stukje van hun lever hebben afgestaan.
