‘Na mijn opleiding tot verpleegkundige en andragoog ben ik in de zorg gaan werken om iets voor mensen te betekenen. Ik werkte in tbs-klinieken, de psychiatrie, ziekenhuizen en de ouderenzorg. Al snel ging ik leiding geven en volgde een managementopleiding. Naarmate ik hogere functies kreeg, nam de afstand tot de patiënt toe. Soms vraag ik me af in hoeverre de patiënt baat heeft bij mijn werk. Om rechtstreeks iets te kunnen betekenen en zeker te weten dat het iemands welbevinden vergroot, heb ik een nier gedoneerd.’
‘Ik zag hoe heftig nierfalen is’
‘Er speelde nog iets mee. Als consultant werkte ik korte tijd op een dialyse-afdeling. Daar werd ik geconfronteerd met de heftigheid van nierfalen. Met de impact van elke paar dagen dialyseren en de vele beperkingen daarbuiten. Ook drong toen tot me door dat er een eenvoudige oplossing is: een niertransplantatie.'
'Ik was al bloeddonor en stond ingeschreven voor eventuele beenmergdonatie. En met één nier is prima te leven, dus wellicht kon ik er een afstaan. Toen ik dit bedacht, 5 jaar geleden, waren onze kinderen nog een stuk kleiner, dus ik nam de tijd om erover na te denken en te bezien of de kinderen gezond zouden opgroeien. Een klein jaar geleden besprak ik het weer met mijn man en ging ik het traject in.’
‘Nu kan ik wél iemand gezonder maken’
‘Tijdens de gesprekken met de psycholoog, die je krijgt als je bij leven een nier doneert, kwam aan de orde dat mijn broer Thijs op 19-jarige leeftijd aan kanker is overleden. Ik was toen 20. Mijn broer was niet te redden, wat we ook deden. Waarschijnlijk speelde dit ook een rol bij mijn overweging om een nier af te staan: nu kan ik wél iemand gezonder maken.’
‘Ik hoef geen directe dankbaarheid’
‘Anoniem doneren maakt dat ik geen beladen relatie met iemand krijg waarbij er verwachtingen ontstaan. Dat het me bijvoorbeeld zou storen als iemand ongezond leeft terwijl ik mijn nier heb gegeven. Of dat iemand me eeuwig dankbaar moet zijn.’
'Ik weet 100% zeker dat ik iemand geholpen heb, maar hoef dat niet letterlijk te ervaren door geuite dankbaarheid. Het is ook fijn om iemand te helpen die misschien al jaren op een wachtlijst staat omdat hij of zij kennelijk niemand heeft om een nier van te krijgen.’
‘Gelukkig reageerden mijn ouders ontspannen’
‘Toen ik wist dat mijn gezin erachter stond, wilde ik het mijn ouders voorleggen. Daar zag ik tegenop, omdat ik sinds de dood van mijn broer Thijs hun enige kind ben. Misschien zouden ze bang zijn dat ik door een complicatie zou overlijden. Als ze die angst hadden, zou ik het traject stoppen. Bij de NTS heb ik advies gevraagd over dit gesprek en het dilemma. Dat sterkte me.’
‘Op een vrolijke, zonnige dag at ik met ons gezin bij mijn ouders. Ik was nog niet ver in de procedure, en op advies van de NTS kaartte ik het alvast aan. Tot mijn blijdschap reageerden ze ontspannen en relativerend. Ze kenden mensen die ook een nier hadden gedoneerd, weliswaar aan familie. Ook had mijn energieke oma, die al jong weduwe werd met een gezin van 10 kinderen, een schrompelnier. Daardoor wisten mijn ouders dat je goed met één nier kunt leven.’
‘Geen enkele reactie bracht me af van mijn voornemen’
‘De meeste mensen uit mijn omgeving zeiden dat ze wel een nier zouden doneren aan een familielid of goede bekende, maar niet anoniem. Anderen vroegen of het me niet uitmaakte als die nier naar een ‘slecht’ iemand zou gaan. Of dat ik nooit dankbaarheid zou krijgen. Of wat ik zou doen als ik zelf of een familielid een nier nodig zou hebben. Geen enkele reactie kon me van mijn voornemen afbrengen.’
‘Ik kwam glansrijk door alle keuringen. Dat gaf me vertrouwen. Naarmate de operatie dichterbij kwam, werd mijn moeder wat onrustiger. Ze was bang dat ik zelf in de toekomst een slechte nierfunctie zou krijgen en dan mijn nier al weggeven had. Daar heb ik kort bij stilgestaan, maar het heeft me niet omgeturnd. Vrienden waren vooral bezorgd dat ik er iets aan over zou houden. Mijn man en onze dochters van 14 en 16 jaar waren vooral enthousiast, vol bewondering en ook nieuwsgierig. En een tikje bezorgd.’
‘Vijf weken na de operatie stond ik op mijn snowboard’
‘De operatie verliep helemaal volgens plan en ik knapte enorm snel op. Exact vijf weken na de operatie stond ik weer op mijn snowboard op de Franse pistes. Wel heb ik iets meer op het terras in de zon gezeten dan anders en geen snelheidsrecords gebroken, maar ik heb fraaie bochten in de diepe sneeuw gemaakt.’
‘We moeten het niet groter maken dan het is’
‘Ik ben erg verrast door de vele bloemen, kaarten en aandacht die ik kreeg. Veel mensen vinden het iets groots, maar omdat ik had verwacht dat ik snel zou herstellen, is het voor mijzelf juist niet zó groot. Met 6 weken uit de running versus 25 jaar plezier van een nier vind ik dat we het niet groter moeten maken dan het is.’
Benieuwd naar andere persoonlijke verhalen? Lees hier nog meer ervaringen van mensen die een donororgaan of -weefsel hebben ontvangen, nabestaanden zijn van een donor of mensen die bij leven een nier of stukje van hun lever hebben afgestaan.
