Gesprek stimuleren
‘Uit het onderzoek van IQ healthcare komt een essentieel punt dat speelt bij het gesprek over orgaan- en weefseldonatie, namelijk of familieleden op de hoogte zijn van elkaars donatiewens. Helaas bleek dat vaak niet het geval te zijn en verliepen donatiegesprekken bij ‘geen bezwaar’-registraties daarmee moeizamer. Ik vind dat daar echt een taak ligt voor de overheid. Zij moeten burgers stimuleren hun wens met dierbaren te bespreken. Dat schept meer duidelijkheid en scheelt aanzienlijk in de familiebegeleiding.
Helder communiceren
'Mijn advies aan artsen is: wees bij een ‘geen bezwaar’-registratie heel helder, zonder twijfel over registratiekeuzes. Dat kan door te zeggen: 'Er is een toestemming op basis van geen bezwaar. Dat betekent dat we de donatie zullen opstarten. Heeft u het hier samen ooit over gehad?'. Vervolgens geef je de familie de ruimte om hier iets over te zeggen. Bij 'Ja, maar onze vader wilde het echt niet', dient de arts in dialoog te gaan met de familie en de wens van de donor verder uit te diepen. Als uit dit dialoog blijkt dat de registratie inderdaad niet in overeenstemming was met de laatste wens van de donor, zal de arts in lijn met de wens van de donor handelen. Bij 'Ja, onze dierbare wilde inderdaad doneren', volgt alle informatie en wordt het donatietraject opgestart.'
Uitdiepen van de wens van de dierbare
Heeft de familie er nooit over gesproken? Dan geeft de arts meer informatie. Vervolgens diept de arts uit wat bij de overledene zou passen, in plaats van te vragen wat de familie wil. Bijvoorbeeld: 'Was uw vader iemand die na overlijden anderen zou willen helpen door zijn organen te schenken?' Dan kan de familie nadenken en dit bevestigen of ontkennen. 'Dat paste inderdaad wel (of niet) bij papa.' Door in het gesprek te focussen op de visie en de wil van hun dierbare, wordt de familie niet onnodig belast met het moeten beslissen. En handel je naar mijn idee niet tegen de wensen van de potentiële donor in.'
