‘Eigenlijk heeft CF mij altijd beperkt, maar nog meer toen ik ouder werd en mijn gezondheid afnam. Zo kon ik nauwelijks sporten en studeren was ook lastig. Eigenwijs als ik was, weigerde ik gebruik te maken van de rolstoel die ik soms wel degelijk nodig had. Op een gegeven moment kreeg ik longbloedingen, waarbij ik bloed ophoestte en overgaf. Toen daarnaast ook mijn zuurstofgehalte ernstig verstoord bleek, kwam ik op de wachtlijst voor een longtransplantatie.'
Hoog Urgent Internationaal
'Na bijna drie jaar op die lijst kreeg ik de status HUI – Hoog Urgent Internationaal. Het was inmiddels 2011, ik was 24. Toen ik een paar maanden in het ziekenhuis lag, kwam het bericht dat er hoogstwaarschijnlijk longen beschikbaar waren. Wat er toen door me heen ging was onbeschrijflijk; ik kreeg het warm en koud en was misselijk, bang en blij tegelijkertijd. Maar de hoop overheerste.'
De opluchting
'Zoals altijd kreeg ik veel steun van mijn familie en vrienden. Een paar gezinsleden waren erbij toen ik wakker werd na de transplantatie. En toen de opluchting: ik kon ademen zonder benauwdheid. Mijn nieuwe longen déden het! In die eerste maanden maakte ik volop foto’s van de goede saturatiemetingen. Dat ik nu voldoende zuurstof had maakte mijn leven heel anders. Ik vond het bijvoorbeeld heerlijk om te kunnen fietsen met mijn kleine neefje voorop.'
Donor gedenken
'Maar toen kwam corona. Funest voor longpatiënten natuurlijk. Ik ging in thuisisolatie, want vanwege mijn beperkte weerstand voelde ik me kwetsbaar. Ik kreeg daarnaast afstotingsverschijnselen. Gelukkig kwam ik er met een hoge dosis prednison weer bovenop. Ook tijdens deze coronacrisis vierde ik mijn transplantatieverjaardag. Jaarlijks een dag met een donorherdenking, waarin ik met respect en dankbaarheid mijn donor gedenk. De dag erna is het feest – nu weliswaar kleinschalig. Maar steevast met een groepje lieve mensen die mij altijd hebben bijgestaan.’
