‘Toen ik op Facebook de wanhoopskreet las van Christel die een nier nodig had, bleef die in mijn hoofd rondzingen. Als je zoiets toch aan de wereld moet vragen… Het zetje kwam toen mijn neef ongeneeslijk ziek werd. Voor hem kon ik niks doen, maar Christel kon ik wél helpen.’
Mijn man steunde me
‘Ik gaf me op voor het vooronderzoek. Pas toen ik daarheen moest, vertelde ik dat aan mijn man. Hij twijfelde aan mijn plan, maar zei: ga eerst maar uitleg vragen. Later bespraken we het uitgebreid. Voor hem hoefde het niet, maar we zijn niet elkaars bezit. Toch moesten we het samen aangaan, zoiets doe je natuurlijk niet alleen. En hij steunde me. Ik wilde Christel graag ontmoeten. We hebben 2,5 uur gepraat. Ook met onze mannen erbij hebben we een gesprek gehad. Het had me niet uitgemaakt wat voor iemand ze was, ik wist dat ik het zou doen. Maar het was fijn dat het klikte.’
Alles was in orde, een extra reden om te doneren
‘Tijdens het uitgebreide onderzoek voor de operatie ontdekten ze iets in mijn eileider dat 6 centimeter groot was. Alles werd stilgezet, en pas 3,5 week later kon ik bij de gynaecoloog terecht. Ik ben nooit angstig, maar toen ben ik bang geweest. Gelukkig was het niks bijzonders, een cyste met vocht, dat komt vaker voor. Dat alles in orde was, werd voor mij een extra reden om dit te doen.’
3 maanden verlof van mijn werk
‘Ik werk in het speciaal basisonderwijs. Toen ik mijn directeur vroeg of ik verlof kon krijgen voor de donatie, zei ze: "Geen idee, dit heb ik nooit meegemaakt." Ik bleek 3 maanden vrij te krijgen, de verzekeraar van de ontvanger betaalt dat. De school regelde het verlof en mijn invaller.’
Voor mijn kinderen heb ik het niet te groot gemaakt
‘Om het mijn kinderen van 7 en 9 uit te leggen, heb ik er “Jaapie” bijgehaald, zo’n skelet met organen waarmee je zelf kunt puzzelen. Ik vertelde dat gezonde mensen 2 nieren hebben en er best eentje kunnen missen, en dat ik iemand ging helpen die 2 zieke nieren had. De oudste vroeg: kun jij dan doodgaan? Mijn antwoord was dat die kans heel klein was, maar dat die er áltijd is, ook als je de straat oversteekt. Ik wilde het niet te groot maken.’
Alles afgeblazen vanwege corona
‘Vijf dagen voordat Christel en ik zouden worden geopereerd, op 3 november, werd alles afgeblazen. Vanwege corona konden ze geen IC-bed en voldoende zorg garanderen. Ik vroeg me af of ik bij een nieuwe oproep alles opnieuw geregeld kon krijgen en of het dan nog wel kon. Maar op 24 november kon het toch doorgaan. Gelukkig, want half december ging alles volledig op slot.’
Een goede conditie is heel belangrijk
‘We zijn nu 3,5 maand verder en ik ben vlot hersteld, ook doordat ik veel sport. Ik doe aan bokszaktraining. Een goede conditie vóór de operatie was belangrijk. Nu moet ik die weer opkrikken. Het is pittig om dat alleen te doen nu de sportschool gesloten is. Ook heftig was dat precies tijdens mijn herstel de scholen dichtgingen. Mijn kinderen had ik dus, met hun thuisonderwijs, fulltime om me heen. Samen met mijn man lukte het toch prima en na 5 weken deed ik weer bijna alles als vanouds. Alleen mijn concentratie bleef wat langer achter, maar is nu ook weer oké.’
Even spannend
‘Met Christel ging het herstel moeizamer. Ik hoorde even niks en dacht dat ze geen contact wilde, maar ze had ernstige complicaties. Dat was schrikken. Ik dacht: het zal toch niet misgaan? Maar inmiddels gaat alles goed. We spreken elkaar af en toe. Toen ze mij feliciteerde met mijn verjaardag, zei ik: jij ook gefeliciteerd, want een stukje in jou is ook jarig! Terugkijkend zou ik het zó weer doen. Wat is nou een paar weken kwakkelen op een heel mensenleven?’
