'Ik mis ons mam heel erg. We kijken niet meer met z’n allen op zondag Formule 1, wat ze zo gezellig vond. En ik mis haar op de tribune bij de thuiswedstrijden basketbal. Als ik aan de beurt was, waste ze ook altijd de tenues van ons team, zo lief. Ze was zorgzaam, op een subtiele manier. Uit wat haar leidinggevende tijdens de crematie zei, begrepen we dat ze in haar werk precies hetzelfde was als thuis.’
‘Toen de ambulance kwam, was ze glashelder’
‘Vier weken voordat ze stierf, afgelopen voorjaar, kreeg ze erge hoofdpijn en moest vaak overgeven. Dat duurde steeds een paar dagen. Bezoekjes aan de huisarts en behandelingen door een fysiotherapeut hielpen niet. Op de fatale dag raakte ze ’s ochtends bewusteloos. Mijn vader belde 112, maar toen de ambulance kwam, was ze weer glashelder. Ze maakte wel een afspraak bij de huisarts, die ’s middags op huisbezoek kwam. Omdat papa naar zijn werk moest, loste ik hem af.’
‘Ik was 6 minuten weggeweest’
‘De huisarts zou onderzoek laten doen en schreef pijnstillers en middelen tegen de misselijkheid voor. In de 6 minuten dat ik naar de apotheek was, raakte mama weer buiten kennis. Toen ik 112 belde, kreeg ik de instructie om haar te reanimeren. Dat kon ik dankzij mijn cursus bedrijfshulpverlening. Je zet een knop om en je dóét het.’
‘We dachten dat hersenletsel het ergste zou zijn’
‘In het ziekenhuis wees een scan uit dat ze een hersenbloeding had gehad. Even dachten we dat blijvend hersenletsel het ergste scenario zou zijn, maar kort daarna vertelde de neuroloog dat er geen hersenactiviteit meer was en dat mama waarschijnlijk snel zou komen te overlijden. Ik had twee uur eerder nog met haar zitten praten! We waren allemaal in shock.’
‘Orgaandonatie paste bij haar’
‘Ze was niet als donor geregistreerd, maar had er met papa wel over gesproken, ook omdat hij hartpatiënt is. Toen hadden ze allebei gezegd dat ze alles wilden doneren. Daarom stonden we er allemaal meteen achter toen die vraag kwam. Het paste helemaal bij haar. Uit de testen bleek later die avond dat ze officieel hersendood was en daarna kwam de transplantatiecoördinator. Hij legde alles heel rustig uit. Ze zou de volgende ochtend worden geopereerd, maar hij zei dat we zelfs een minuut voor de operatie nog terug konden.’
‘De meeste ontvangers van haar organen zijn jong’
‘We vroegen of de hond mocht komen, daar was mama gek op, en andersom. We hebben bij haar bed gezeten, met Bowdy op haar voeteneinde. Het was allemaal heel onwerkelijk. In de ochtend vertelde de coördinator dat ze goede matches hadden voor haar organen. Later hoorden we dat haar longen, nieren en lever met succes zijn getransplanteerd. De meeste ontvangers zijn jong. We zijn superblij dat ze die mensen een tweede leven heeft kunnen geven. Iets positiefs bij alles wat zo verschrikkelijk was.’
‘Precies op dat moment regende het’
‘Daags voor haar overlijden hadden papa en mama nog hotels geboekt voor hun vakantie in Italië. Die reis hebben wij als gezin alsnog gemaakt. Mama is toch nog mee geweest, want haar as hebben we meegenomen en uitgestrooid aan zee. Het was twee weken stralend weer, maar precies op dat moment regende het. Heel bijzonder, alsof ze er daadwerkelijk bij was.’
‘Ik ging me afvragen wat me gelukkig maakte’
‘Een paar weken na mama’s overlijden gingen we langs op haar werk. Met haar leidinggevende sprak ik ook over mijn baan en dat zette ze me aan het denken. Ik had fijne collega’s, maar kon niet doorgroeien. Inmiddels heb ik een nieuwe baan als communicatiemedewerker. Door het overlijden van mama was ik me sowieso gaan afvragen wat me gelukkig maakte, en mijn nieuwe werk is er dus een positief gevolg van.’
