Hannah: 'Onze wereld stond op zijn kop toen Ziva, nog maar elf weken oud, galgangatresie bleek te hebben. Een zeldzame aandoening waarbij de galwegen niet goed zijn aangesloten op de darmen. Al heel snel kwam onze dochter op de wachtlijst voor een donorlever, maar daarvan zijn er simpelweg te weinig. Een op de vijf kinderen overlijdt terwijl ze op die wachtlijst staan. Er moest zo snel mogelijk een levende donor gevonden worden: een volwassene die een deel van zijn of haar lever wilde afstaan aan Ziva, anders zou ze waarschijnlijk binnen twee jaar overlijden.'
Geen match
'Natuurlijk wilden mijn man Mark en ik allebei dolgraag donor zijn, maar onze bloedgroep matchte niet, een gigantische klap. Daarna wilde ik het liefst de straat op rennen om iedereen te vragen donor te zijn – je wil álles doen voor je kind, maar hoe konden we zoiets ooit aan een ander vragen? Toen Ronella belde en zei dat ze een stuk van haar lever aan Ziva wilde geven, viel ik helemaal stil. De dankbaarheid die ik voelde, is niet te omschrijven. De dag van de transplantatie was een van de meest intense uit mijn leven. Niet alleen moest ik het leven van mijn kleine meisje in handen van de artsen leggen, ook voor mijn lieve schoonzus was ik bezorgd. De operatie van Ziva kon wel zestien uur duren. Ze was nog maar acht maanden oud, zo klein.'
Kwetsbaar
'Ons geloof heeft me erdoorheen geholpen, ik voelde me die dag gedragen door God. Het moment dat ik aan het ic-bed van Ronella zat en de arts kwam vertellen dat het bloed van Ziva door de lever van Ronella stroomde, was zo mooi. Hoewel het natuurlijk spannend bleef, nog tot weken na de operatie. Het gaat nu goed met Ziva. Ze loopt, praat, speelt met haar broer en zus en is de vrolijkste dreumes die ik ken. Ook al blijft ze kwetsbaar en moet ze haar leven lang medicijnen slikken, dankzij mijn schoonzus heeft ze weer een leven gekregen.'
Ronella: 'Ik herinner me nog goed dat ik hoorde dat Mark en Hannah zelf niet geschikt waren als donor voor hun dochtertje Ziva. Ik bad tot God om een geschikte donor en kreeg steeds meer het idee dat ík die persoon weleens zou kunnen zijn. Eerst deelde ik mijn idee met niemand, ik wilde het eerst zelf helemaal doorvoelen. Alle voors en tegens woog ik tegen elkaar af: kon ik het tegenover mijn eigen drie kinderen maken om een paar maanden uit de running te zijn? Waren de risico’s niet te groot? Mijn manzou zorgverlof moeten opnemen en zelf had ik na twee jaar net een vast contract bij een huisartsenpraktijk.'
Compleet doorgelicht
Ronella vervolgt: ' Wie voor mij de doorslag gaf, was mijn zoontje Mels. In 2015 werd hij na 38 weken zwangerschap dood geboren. Het zal toch niet gebeuren dat we als familie wéér een kindje moeten begraven? dacht ik. Toen ik besloot om ervoor te gaan, kreeg ik rust. Gelukkig stond mijn man Kees helemaal achter me. "We gaan dit samen doen", zei hij. Ik werd compleet doorgelicht in het ziekenhuis in Groningen, zowel lichamelijk als psychisch. Toen ik inder- daad geschikt bleek als donor waren we zo blij. De operatie ging gelukkig heel goed, al heb ik drie dagen erna liggen schreeuwen van de pijn – mijn lichaam bleek niet goed te reageren op de pijnmedicatie. Op het dieptepunt kwam Hannah mijn kamer binnen. Ondanks dat het geen bezoekuur was, wilde ze op dat moment even bij mij kijken. Het is typerend voor onze band: ze is niet alleen mijn schoonzus, maar ook mijn vriendin.'
Litteken
'Hoewel het herstel soms zwaar was, zou ik het morgen weer doen. Als ik zie hoe goed het nu met Ziva gaat, is dat echt een cadeautje. Nu, een jaar later, ben ik weer helemaal de oude. Over mijn buik loopt een groot litteken, van mijn borst tot mijn navel. ‘Misschien moet ik maar eens een badpak kopen in plaats van een bikini’, zei ik laatst tegen Kees. "Nee hoor", antwoordde hij, "dit mag iedereen zien." En hij heeft gelijk: het is een streep om trots op te zijn.”
Dit interview verscheen eerder in de Libelle
Tekst: Krista Izelaar Foto: Petronellanitta
