Stilzitten kan Harrie Wassink uit Drunen niet. Naast zijn werk als docent techniek vlagt hij bij zijn voetballende zoons. Tot voor kort was hij leider bij jongerenorganisatie Jong Nederland en bouwde hij meubels van steigerhout. Zelfs toen Harrie ziek werd, bleef hij actief. ‘Ik kreeg colitis ulcerosa, een ontstekingsziekte in de dikke darm. Toen ik daar in 2009 voor in het ziekenhuis was, liet de coassistent zich ontvallen dat mijn lever aan het afsterven was en dat ik een levertransplantatie nodig had. Ik wist niet wat ik hoorde.’ Annika: ‘De maag-darm-leverarts verontschuldigde zich later over de manier waarop dit nieuws was gebracht, maar het was wel waar.’
‘Al snel kwam ik op de wachtlijst voor een lever’
De auto-immuunziekte primaire scleroserende cholangitis brak Harries lever af. Met medicijnen kregen ze de darmen onder controle, maar de leverziekte werd erger. ‘Eind 2011 ging het heel slecht en na de zomervakantie van 2012 stopte ik met werken. Ik was 25 kilo afgevallen. Toen volgde de screening voor de lever. Mijn broers wilden een deel van hun lever afstaan, want bij een gezond mens groeit die weer aan. Zover is het niet gekomen, ik kwam al snel op de wachtlijst. En na 6 weken kwam er een lever.’
‘Als dit goed gaat, trouwen we’
‘Tijdens de rit in de ambulance van Tilburg naar Rotterdam ging er van alles door me heen. Ik was bang,’ blikt Harrie terug. Zijn vrouw Annika vertelt: ‘Er was ook meteen het besef: er is iemand overleden.’ Voor de operatie was er ook een mooi moment: ‘Harrie was eerder getrouwd geweest en had altijd geroepen: ik trouw nooit meer. Maar nu zei hij: als ik hier goed uitkom, dan trouw ik met je. En dat is gebeurd: we hebben bij het vroegere Autotron hier in Drunen ons feest gegeven.’
‘Met deze lever kan ik nog jaren door’
‘Na de transplantatie kwam ik langzaam op gewicht en kreeg ik mijn conditie terug, en na precies een jaar ben ik weer gaan werken,’ vertelt Harrie. Vorig jaar kreeg hij slecht nieuws: de auto-immuunziekte zit ook in zijn nieuwe lever. ‘Daar raak ik niet van in paniek. Ik heb deze lever al bijna 10 jaar. Vóór de transplantatie kan ik die ziekte ook al lang hebben gehad. Ik kan hier nog jaren mee door.’ Annika lacht: ‘Dat past bij Harrie. Ik zou me druk maken, hij relativeert het.’
‘Op de 10-jarige verjaardag was er een surpriseparty’
Harrie is zuinig op zijn lever. ‘Ik ben heel beschermend. En uit respect voor de donor drink ik geen alcohol. Dat zou ondankbaar zijn. Ik sta regelmatig stil bij de donor, dat gaat vanzelf. Ik voel grote dankbaarheid. Zonder de donor was ik dood geweest.’
Op Harries leververjaardag herdenken ze de donor. Annika: ‘We posten altijd iets op social media. Ook is er die dag altijd een etentje.’ Harrie: ‘Op mijn 10-jarige verjaardag, pas geleden, was er een surpriseparty voor mij. Ik ben geblinddoekt meegenomen naar het clubhuis van Jong Nederland, waar een heleboel familieleden en vrienden waren om het te vieren. Annika had kaarsjes gemaakt met de tekst: Dit kaarsje willen we schenken, om iets bijzonders te gedenken. Dat gedenken was natuurlijk de transplantatie, maar ook de donor. Het was een mooie middag, ook voor de kinderen. Die waren toen nog zo klein dat het nu wel goed was om herinneringen op te halen.’
