‘Toen ik begin 2019 in het ziekenhuis lag met nierstenen, hoorde ik voor het eerst over de mogelijkheid van een levende leverdonor. Vanwege die nierstenen was er een stent in mijn urineleider geplaatst die was gaan ontsteken. Die ontsteking was erg gevaarlijk omdat ik lijd aan de galwegziekte Primaire scleroserende cholangitis (PSC) die mijn lever had aangetast. Ik ging op dat moment erg hard achteruit en de artsen gaven aan dat er op korte termijn een levertransplantatie nodig was.
Bijzonder
Mijn vader wilde meteen graag doneren, maar die was met zijn 59 jaar helaas te oud. Daarna gaven veel familieleden aan dat ze wel wilden. Maar uiteindelijk ondernam niemand actie. Toen wilde mijn vrouw laten onderzoeken of ze een match was. Omdat ze geen familie is, was die kans maar ongeveer 1 op 10. Bijzonder dus dat ze toch een match bleek te zijn.
Twijfels
In het begin hadden we nog wel twijfels: rondom de transplantatie zouden we dan allebei niet kunnen zorgen voor ons dochtertje van toen 1,5 jaar oud. En je neemt toch een risico. Wat als ons dochtertje alleen zou achterblijven? Gelukkig gaven de artsen van het Erasmus MC ons veel vertrouwen. Wij zijn allebei uitgebreid gescreend. Als er een kans had bestaan dat dit slecht zou aflopen voor mijn vrouw, waren ze er niet aan begonnen.
Zoveel meer energie
Mijn leven is erg veranderd door de transplantatie. Door mijn leveraandoening kon ik vaak niet slapen van de jeuk. Ook had ik zo weinig energie dat ik altijd een middagdutje moest doen. Ik heb een eigen rijschool en ging dan altijd even naar huis. Ook had ik last van geelzucht en zag ik er vaak slecht uit. Ik heb nu zoveel meer energie. En met mijn vrouw gaat het ook goed. Ze heeft ongeveer een week in het ziekenhuis gelegen en moest daarna nog een paar weken herstellen. Maar gelukkig heeft ze geen last gehad van complicaties.’
