Wat was er aan de hand?
‘Hals over kop moest mijn vader op een zaterdag naar het ziekenhuis omdat hij helemaal niet lekker werd. Op scans was een bloeding midden in zijn hersens te zien. Zo groot als een ei. Mijn vader was al niet meer aanspreekbaar. Dit gebeurde totaal onverwacht, want hij was altijd zo fit als een hoentje.’
Wat gebeurde er daarna?
‘Ik herinner me alles als in een roes. Diezelfde avond bleek dat mijn vader niet meer beter zou worden of hooguit als een kasplantje verder zou leven. De arts vertelde ons dit overigens behoorlijk gevoelloos en horkerig. Duidelijk was wel dat het niet meer goed zou komen met mijn vader.'
'Op een gegeven moment vroeg ik de arts om in het Donorregister te kijken. Mijn vader zei vaak: als ik dood ben, wil ik donor zijn. Hij stond dan ook met ‘ja’ geregistreerd.’
Hoe verliep het donatieproces?
‘De transplantatiecoördinator (TC) kwam naar het ziekenhuis, die ons ontzettend goed opving. Wat een verademing. Alle stappen werden ons nauwgezet uitgelegd. We vroegen hem de oren van het hoofd en overal kregen we antwoord op. Dat was voor ons heel belangrijk. Ook heeft de TC ons allemaal individueel uitgevraagd of we achter de donatie stonden. En dat was zo. Op dat moment is het zo cruciaal om hierover geen twijfel te hebben.'
'Zondagavond stopte mijn vader met ademen en namen de machines dat van hem over. Je zag hem heel onnatuurlijk opgepompt worden. Dat was bizar voor mijn moeder, broertjes, mijn vriendin en mij. Maar het gaf ons ook tijd om afscheid te nemen. Evenals onze vrienden en familie. Iedereen mocht langs komen.’
Hoe was het na de transplantatie?
‘Omdat mijn vader tijdens testjes nog iets van hersenactiviteit had, is gekozen voor een non heart beating transplantatie. Zijn longen en zijn lever zijn naar twee mensen gegaan. Daarmee heeft hij hun levens gered. Toen we hem na de transplantatie ophaalden, had mijn vader een overall aan. Mijn moeder heeft hem zelf aangekleed voor de uitvaart.’
Hoe kijk je erop terug?
‘Het blijft afschuwelijk dat mijn vader dood is. Ik ben net zelf vader geworden en mis hem verschrikkelijk. Net als de rest van de familie en zijn vrienden hem intens missen. Maar mocht er weer iemand overlijden, dan zou ik het zeker nog eens doen. Mijn verlies staat los van het donorschap, dat wordt er niet meer of minder van. Aan de andere kant is verlies onlosmakelijk met donatie verbonden. Ik vind het een beetje onwerkelijk dat de ontvangers verder leven. Maar ik hoop echt dat deze mensen gelukkig zijn.’
Benieuwd naar andere persoonlijke verhalen? Lees hier nog meer ervaringen van mensen die een donororgaan of -weefsel hebben ontvangen, nabestaanden zijn van een donor of mensen die bij leven een nier of stukje van hun lever hebben afgestaan.
